«تیری میسان» تحلیلگر فرانسوی منتقد سیاست های جهانی قدرت ها اعتقاد دارد: برخلاف تصورات عمومی که طبق شکل ظاهری پدیده ها خلق و نتیجه گیری می شود، این موضوع در مورد انتخابساختارهای سیاسی صدق نمی کند بلکه دفاع از منافع جمعی است که موجب تحریک به سوی  حرکت جمعی و در برخی مواقع انقلاب می شود. در جهان مدرن موضوع اصلی همیشه وطن پرستی است. در هر صورت افرادی که قیام می کنند درست یا غلط بر این اعتقاد هستند که حاکمان آن ها در خدمت منافع کشورهای خارجی هستند حال آنکه این کشورها دیگر متحد به شمار نمی آیند و دشمن هستند.

نظام بین المللی که پس از جنگ جهانی دوم در جهان وضع شد قرار بود منافع جمعی مردم را تامین کند اما مشخص نکرده بود از چه روشی نوع آن می توانست دموکراسی، دیکتاتوری یا پرولتاریایی باشد و  فرقی نمی کرد. اما این ساختار در طول زمان نتوانست در کشورهایی همچون اعضای ناتو و ورشو وظیفه خود را درست انجام دهد. در یک دوره ای حاکمان این کشورها به خیانت به مردم کشوهایشان و خدمت به اربابانشان یعنی آمریکا و شوروی متهم شدند. این سیستم درست یا نادرست، در تمام مدتی که برای زندگی صلح آمیز بشر ضروری دیده می شد به اجرا در می آمد اما امروز دیگر این دلیل وجود ندارد اما ناتو هنوز پابرجاست اگرچه مشروعیتی ندارد.

ناتو در واقع نوعی هنگ نظامی ایالات متحده و انگلستان بود که از طریق آن به ایجاد اتحادیه اروپایی کمک شد. در ابتدا حضور سنگین این سازمان در اروپای غربی برای ارودگاه غرب سوال برانگیز بود. اکنون اتحادیه اروپا از طریق معاهداتی مسائل دفاعی خود را به ناتو پیوند زده و به آن وابسته شده است. در عمل برای شهروندان اتحادیه اروپا، پیمان آتلانتیک شمالی یا همان ناتو مولفه ای نظامی درساختار کلی غیرنظامی اتحادیه اروپا است. ناتو استانداردهای خود را را تحمیل می کند و و زیرساخت های مورد نیاز خود را می سازد و از طریق نهادها و موسسات غیرشفاف منابع مالی خود را تامین می نماید.

همه این مسائل از دید ساکنان اتحادیه اروپا پنهان است اما برای توجیه شهروندان این قاره پارلمان اروپایی برای اجرای این هنجارها درظاهر رای گیری را انجام می دهد. این  در حالی است که صرفا متن مورد نظر ناتو به آنمایندگان ارائه می شود و کمیسیون ها آن را تصویب می کنند.  

تردیدی وجود ندارد که اگرچه آن ها (ناتو) بدون سرو صدا این اقدام را انجام می دهند اما شهروندان اروپایی این سازمان را قبول ندارند و به همین دلیل با ایده قانون اساسی اروپاییمخالفت می کنند. 

در همین حین مفهوم دموکراسی به شدت تغییر کرده است. دیگر بحث بر سر تضمین قدرت مردم مطرح نیست  بلکه تسلیم شدن در برابر حکومت قانون هدف است یعنی دو مفهوم متناقض و آشتی ناپذیر.

از این به بعد حاکمان و روسای کشورها به جای مردم تصمیم می گیرند یعنی از سوی همان شهروندانی که حاکمان نمایندگیشان را بر عهده دارند. این شکل از انتقال حاکمیت از مردم به طرف سیستم های قضایی برای حفظ سیطره کارآمد نژاد آنگلو ساکسون بر همه اعضای اتحادیه اروپا طراحی شده است. از این رو است که بروکسل بی وقفه بر لهستان و مجارستان فشار می آورد تا بتواند مقوله «حکومت قانون» را بر آن ها تحمیل کند.

پایان/